Rozdział 8

„Endy”

 Byłam mega zadowolona. Nie wiedziałam nawet, że ze mnie taka wspaniała stylistka. Usiadłam na kanapie i włączyłam jakiś program muzyczny. Właśnie leciała piosenka Eda Sheeran’a „Give me Lve”. Przy niej zawsze wracały wspomnienia. Zamknęłam swoje oczy i odpłynęłam w krainę przeszłości…

    Siedziałam razem z tatą-był wysokim, szczupłym mężczyzną o ciemnych włosach i brązowych oczach. Siedzieliśmy na jednej z pięciu ławek w naszym ulubionym polskim parku. Miałam wtedy siedem lat. Obok nas stał wózek z moim nowonarodzonym braciszkiem, do którego podeszłam i objęłam jego kruchy, a zarazem malutki nadgarstek. Tata podszedł do mnie i delikatnie mnie przytulił

-Natalia jesteś jeszcze malutka, ale obiecaj mi coś…

- Tak tato?

- Kiedyś gdy będziesz dorosła obiecaj, że bez względu na okoliczności staraj się spełniać swoje marzenia tylko pamiętaj o jednym…. Nie zapominaj o najbliższych. Obiecujesz?

- Obiecuję…

Pocałował mnie w czoło i usiadł z powrotem na ławkę…

Otworzyłam oczy i piosenka się skończyła. Dużo osób pewnie by pomyślało, że taka mała dziewczynka nie będzie pamiętać co obiecała i tak zrobi swoje. Tu właśnie się by się zmylili! Byłam bardzo mądrym jak na swój wiek dzieckiem. Pojedyncza łza spłynęła mi po policzku. Zapomniałam o rodzinie…. Odkąd jestem w Londynie nie zadzwoniłam do nich ani razu. Podniosłam się z kanapy i poszłam na górę do swojego pokoju. Telefon leżał na moim łóżku. Podniosłam go szybko i zauważyłam mam aż trzy połączenia nieodebrane od … zaraz Nialla! Postanowiłam oddzwonić, bo byłoby to nie miło z mojej strony jakby tego nie zrobiła

- Tak?- usłyszałam jego ciepły głos w słuchawce

- Hej Niall! Dzwoniłeś, a ja nie odebrałam bo byłam na dole , przepraszam…. Coś się stało?

- Nie w sumie to nic takiego. Dzwoniłem w sprawie tego kina, pamiętasz?

 -Kurczę zapomniałam!- Uderzyłam się lekko w czoło

- No ok, tak myślałem haha. Wpadłem na pomysł, że może wpadłbym do Ciebie i obejrzelibyśmy coś, ale w domu, co ty na to ?

- Idealnie!

- Będę za 20 minut, pa!

- Pa!

Rozłączyłam się, położyłam się na łóżku i przekręciłam się na lewy bok. Patrząc pusto w dal zobaczyłam zdjęcie, a mianowicie fotografię mojego taty. Wzięłam je do ręki i popatrzyłam w jego oczy. Były puste. Nagle wróciły kolejne  wspomnienia...

   Szpital. Szare ściany. Miałam wtedy jedenaście lat. Pokój  był niewielki i mieścił tylko dwa łóżka. Kiedy się do niego wchodziło  było zimno i sprawiał wrażenie raczej kostnicy niż pokoju szpitalnego. Na łóżkach leżała białoszara pościel, a w całym pomieszczeniu rozprzestrzeniał się dziwny zapach typowy dla szpitali. Leżałam z tatą na łóżku i rozwiązywaliśmy krzyżówki. Był silny, nie wyglądał na chorego. Nagle weszła pielęgniarka i zaczęła przeganiać mnie z łóżka. Szybko stanęłam obok i patrzyłam jak podłącza kroplówkę  tacie i podaje mu leki. Kiedy wyszła tata zwrócił się do mnie, a mi po policzku spłynęły łzy

- Córcia chodź do mnie- Bez słowa podeszłam do niego, położyłam się obok i mocno przytuliłam- Będzie dobrze… .obiecuję…..- przytulił mnie mocniej i pocałował w czoło. Po moich policzkach płynęły gorzkie łzy….

Otworzyłam oczy i obraz znikł jak bańka mydlana. Podniosłam się do pozycji siedzącej. Nadal trzymając fotografię w ręce. Spojrzałam na nią i rzekłam

- Będzie dobrze….obiecałeś! I co!?- krzyczałam.-  Nie jest dobrze ! Nigdy nie będzie!- rzuciłam zdjęciem o podłogę. Podbiegłam do komody, gdzie stało więcej zdjęć mojej wesołej i wtedy jeszcze pełnej nadziei rodzinki. Jednym ruchem ręki zrzuciłam całą zawartość, która stała na szafce i po chwili było słychać dźwięk tłukącego się szkła. Nadal mocno płacząc zaczęłam szarpać swoją koszulkę przy czym krzyczałam z wielkim wyrzutem i prośbami o pomoc. Nikt tego nie słyszał. Byłam sama. Mocno upadłam na kolana chowając twarz w dłoniach.  Czułam ogromne wyrzuty sumienia, przez to co teraz zrobiłam. Nie miałam pojęcia co się ze mną stało i ogólnie co się dzieje. Głowa mnie rozbolała, oczy miałam zaczerwienione, a w pokoju panował istny chaos. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Nie myśląc i nie patrząc jak wyglądam zbiegłam na dół. Przez to, że okropnie zaniosłam się od płaczu nie mogłam wyrównać oddechu. Otworzyłam drzwi.

- M-mój B-boże Niall!- wymamrotałam….

Uff jakoś poszło ! Hahaha kocham Was i dlatego taki krótki <3 Wiem znów nawaliłam mówiąc, że będzie w wcześniej ale nie dałam rady.... za dużo się dzieje ostatnio u mnie w domu. Święta chciałam spędzić spokojnie więc nie pisałam, ale dziś już musiałam coś napisać :) No jak u was? U mnie było skromnie ale rodzinnie :) Teraz rozdziały będą pojawiać się rzadziej (4-6 dni) bo od nowego roku biorę się za naukę, realizowanie marzeń i postanowień :D Następny rozdział postaram się dodać szybko bo ten był krótki :D Dziś są urodziny Jade ! (LM) Kochana sto lat sto lat <3 hahah Ok do zobaczenia :D

12 komentarzy= następny rozdział

Buziaki 

Natallie <3

PS. Wchodźcie na bloga ! Zaczyna się ciekawie :)   http://www.story-all-i-want-is-you.blogspot.com/